The bridge of Ziakas at Grevena, Greece. Η γέφυρα του Ζιάκα στα Γρεβενά.

I am back my friends and I must admit I have missed you all. I am back a bit earlier than I was planning, but I was forced to cut my trip short by reasons beyond my control. There are still a couple of the posts I had put on "autopilot" to be published and you will see them during the following days. My first post from my recent trip to northern Greece, is this one with photographs of a beautiful stone bridge I saw. Some recent repairs and renovations have been made to it, but it still looks beautiful and magnificent. Enjoy.
Αναγκαστική και εσπευσμένη επιστροφή φίλοι μου. Το μόνο καλό από την ιστορία είναι πως είμαστε πάλι μαζύ και θα τα ξαναλέμε γιατί μου λείψατε. Σχεδίαζα το ταξίδι μου αυτό στην βόρεια Ελλάδα να βαστήξει ακόμη μερικές μέρες αλλά άλλες ήταν οι βουλές των συντεχνιών που αποφασίζουν κινητοποιήσεις για τό καλό το δικό τους. Καθένας μας, χωριστά, κοιτάζοντας μόνο τον εαυτό του, αποφασίζομε να προασπίσωμε δικαιώματα δικαίως ή αδίκως αποκτηθέντα, φορώντας παρωπίδες και μη μπορώντας να δούμε τι γίνεται λίγο πιο πέρα. Και όλοι μαζύ βαράμε κλωτσιές στο πτώμα που κάποτε λεγόταν  Ελλάδα.  Δεν τα γράφω αυτά μόνο επειδή εγώ προσωπικά ταλαιπωρήθηκα για δεύτερη φορά σε ταξίδι μου πρόσφατα. Και δεν ήτανε αμιγώς ταξίδια αναψυχής και τη μιά φορά και την άλλη. Ήταν και δουλειές και υποχρεώσεις στην μέση. Αλλά είπα να τα συνδυάσω και με μερικές μέρες διακοπών. Πριν δυο μήνες περίπου, μέσα στο φέρυ για την Κρήτη και ενώ ετοιμαζόμαστε για απόπλου, αποφασίσανε οι ψαράδες με τα σκάφη τους να κλείσουνε το λιμάνι του Πειραιά και να μην μπούνε τρία κρουαζιερόπλοια με τουρίστες μέσα και μας αφήσουν κανένα ευρώ, μια που δεν τάχομε ανάγκη, επειδή η Ευρωπαική Ένωση έχε βγάλει κανόνες για το που πρέπει και πως πρέπει να ψαρεύουν για να μην καταστρέφουν την υπόλοιπη θαλάσσια ζωή και δεν τους αφίνει να δουλεύουν όπως ήξεραν μέχρι τώρα. Και βέβαια οι εταιρείες που οργανώνουν αυτές τις κρουαζιέρες μας έχουνε αφίσει τώρα απ' έξω και προτιμούν την Τουρκία. Τώρα πάλι, είχα την υποχρέωση να παρευρεθώ σ' ένα γάμο στα Γρεβενά και σχεδίαζα, μετά τον γάμο, να πάω να δω λίγο από Χαλκιδική. Όχι για πολύ για τρείς τέσσερεις μέρες. Υπολόγιζα χιλιόμετρα κλπ, είχα γεμίσει βενζίνη το τζιπάκι, λέω θα κάνω τις βόλτες μου και κανένα μπάνιο και μετά που θα πάει, θα ξαναβρώ βενζίνη για την Αθήνα. Αλλά οι φορτηγατζήδες που το καινούριο νομοσχέδιο "απαξιώνει" όπως λένε την περιουσία τους (χωρίς να μας λένε πόσες φορές την έχουνε πολλαπλασιάσει μέχρι τώρα σε βάρος μας), είχαν άλλη γνώμη. Μπαίνω λοιπόν πρωί πρωί στην Εγνατία οδό, δρόμο πραγματικών ευρωπαικών προδιαγραφών. Σύγχρονη κατασκευή, με γέφυρες, τούνελ και χώρους για παρκάρισμα με τουαλέττες. Μπράβο λέω. Μόνο που ξεχάσανε πως τις τουαλέττες πρέπει και κάποιος να τις καθαρίζει. Έστω μια φορά το μήνα. Αυτές που είπα να χρησιμοποιήσω, κάπου μεταξύ Γρεβενών και Κοζάνης, δεν τις είχαν καθαρίσει από τον καιρό που πρωτοάνοιξε ο δρόμος. Και δεν μπορούσε κανείς να τις πλησιάσει ούτε στα 100 μέτρα. Δεν λέω περισσότερα. Κρίμα όλα τα υπόλοιπα. Ξανά στο τζιπάκι και σφιγγόμουνα μέχρι να βρεθεί βενζινάδικο. Τώρα τα φτιάχνουν πάνω στην Εγνατία. Συνεχίζομε προς Θεσσαλονίκη, περνάμε τα διόδια κοντά στην Σίνδο και σταματάμε. Ο δρόμος από 4 λωρίδες μένει με μιά λόγω έργων, (δεν γκρινιάζω και γι' αυτό απλά το αναφέρω), και όπως σερνόμαστε σε 5 χιλιόμετρα έκανα όσο χρόνο είχα κάνει σ' όλο το ταξίδι από τα Γρεβενά, και έκαψα άλλη τόση βενζίνη. Έβρεχε κι' όλας, κι ακούμε στο ραδιόφωνο ειδήσεις και τα καλά νέα για καταιγίδες και άσχημο καιρό στην Χαλκιδική, για την έλλειψη βενζίνης σ' όλη την περιοχή, γίνεται γρήγορο συμβούλιο μέσα στο αυτοκίνητο και αποφασίστηκε να γίνη στροφή 180 μοιρών και να βάλωμε πλώρη για την Αθήνα. Γιατί δεν έλεγε να βρεθείς 3-4 μέρες στην Χαλκιδική με άσχημο καιρό και να κλειστείς και μέσα χωρίς δυνατότητα να κινηθείς και να δείς τουλάχιστον και κανένα όμορφο μέρος. Μεταβολή λοιπόν και πλώρη για την Αθήνα με τις τροπικές θερμοκρασίες. Βρέθηκε κι ένα βενζινάδικο με καθαρή τουαλέττα στο Αιγίνιο Πιερίας και συνεχίσαμε με βροχή μέχρι και την Μαλακάσα. Τί ωραίο σύστημα κι αυτο πάλι. Κάθε 10 χιλιόμετρα διόδια. Κράτος και υποψήφιοι εργολάβοι που θα μας φτιάξουν δρόμους σύγχρονους, υποτίθεται, απλώνουν το χέρι ή στο βάζουν στην τσέπη. Αλλιώς δεν περνάς. Δρόμους πότε θα δούμε δεν λένε όμως. Δεν θυμάμαι πόσες φορές πληρώσαμε αλλά σίγουρα όταν ξαναπεράσω θάναι περισσότερες, ένεκα που ένας-δυό σταθμοί διοδίων δεν ήταν τελειωμένοι και δεν πρόλαβαν να μας βάλουν και εκεί χέρι. Τέρμα τώρα η γκρίνια.
Τόσες ώρες στο δρόμο, μας είχε κόψει και η πείνα. Ήξερα ένα καλό μέρος, Αχλάδι το λένε, δίπλα στις Ράχες Φθιώτιδας. Όπως κατηφορίζεις την Εθνική Οδό, μετά τα διόδια που είναι πρίν τον Καραβόμυλο και την Στυλίδα, βγαίνεις από το δρόμο και το βρίσκεις προς την θάλασσα. Έχει πάντα καλό ψάρι, εγώ πέτυχα ένα συναγριδάκι του κιλού και κάτι καλά χόρτα και δυο ποτηράκια κρασί (οδηγουσα βλέπετε), και ξέχασα όλα τα προηγούμενα και την βροχή που έπεφτε συνέχεια με το τουλούμι. Και μετά από το διάλειμμα ξανά στον δρόμο για την Αθήνα και την ρουτίνα.
Επειδή σωστή ανάρτηση χωρίς φωτογραφίες δεν γίνεται, δέστε το όμορφο γεφύρι του Ζιάκα στα Γρεβενά.