A drive around Pireaus. Μια βόλτα στον Πειραιά.

A month ago I had a visitor for a few days. A relative and friend who asked me to take him for a drive around the neighborhoods of Piraeus, Greece. He wanted to see places which are mentioned at old popular Greek songs. So we set off one afternoon. One of those places mentioned in a song (you can listen to it at the end of this post) is the neighborhood and the church of St. Nile. The church is being shown above. Then you can see the statue of the lion, guarding the entrance of the port, and another church of Madonna.

Εγώ δεν ήξερα πως υπήρχε η εκκλησία του Αγίου Νείλου στον Πειραιά, κάπου εκεί στην Καλλίπολη κοντά στο Χατζηκυριάκειο. Αλλά είχα μουσαφίρη τον συγγενή και φίλο που τραγουδάει και παίζει και κιθάρα και έχει τρέλλα με τα παλιά ελληνικά τραγούδια και μ' έτρωγε να πάμε να την βρούμε. Ξεκινήσαμε λοιπόν ένα απόγευμα και πιάσαμε την παραλιακή, πρίν την Καστέλλα, περάσαμε Τουρκολίμανο και Πασαλιμάνι, την Πειραική, και ανεβήκαμε στην Καλλίπολη. Εκεί βρήκαμε τον Άγιο Νείλο, μια πανέμορφη εκκλησία κοντά στο Χατζηκυριάκειο. Την βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία. Είδαμε και το λιοντάρι του πειραιά που φυλάει την είσοδο του λιμανιού, και την εκκλησία της Παναγίας απέναντι. Στην συνέχεια είπαμε να ψάξουμε να βρούμε άλλα ακουστά μέρη του Πειραιά. Πάντα παίρνοντας την παραλιακή γύρω από το λιμάνι, περάσαμε από την Τρούμπα, που όπως είναι σήμερα δεν ενδείκνυται ούτε να διαννοηθείς να σταματήσεις, και φτάσαμε στην περιοχή του Αγίου Διονυσίου. Την περιοχή λίγο την θυμόμουν από πολύ παλια, γιατί όταν πρωτόρθα στην Αθήνα από την Κρήτη, η πρώτη δουλειά που κατάφερα να βρώ ήταν εκεί, στον ΟΛΠ, στην είσοδο του λιμανιού απέναντι στον Άγιο Διονύσιο. Εκεί δίπλα, πίσω από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, ήταν η περιοχή των "Βούρλων". Η περιοχή των χειρότερων οίκων ανοχής που υπήρξαν ποτέ. Από το 1880 περίπου ως το 1935. Μετά εκεί έγιναν εκεί οι φυλακές των Βούρλων επι δικτατορίας Μεταξά, και κράτησαν ως το 1955 που έγινε απο εκεί η μεγάλη απόδραση των πολιτικών κρατουμένων.
Καταργήθηκαν στην συνέχεια και κατεδαφίστηκαν. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα πια να θυμίζει εκείνα τα χρόνια. Ακόμη και όσοι μένουν εκεί γύρω σήμερα, δεν θυμούνται τίποτα. Μόνο αν πετύχεις κανένα ηλικιωμένο που να ζούσε εκεί από παλιά μπορεί να θυμάται κάτι.
Να θυμηθούμε ομως λίγο εμείς τις γειτονιές του Πειραιά, όμορφες ή άσχημες, με το τραγουδάκι του Μπαγιαντέρα, στο τέλος της ανάρτησης.

On the boat to Crete. Σαλπάροντας για την Κρήτη.

The ferry was supposed to sail at approximately 3.00 pm. I boarded at around 2, found a good seat, ordered my coffee and opened my book. All set up and ready to go. But some other people were thinking differently. At around 2.15 fishermen who dont like some new regulations imposed by the European Union, regarding fishing close to the shore, thought it would be wise to move their boats and close the port entrance. No vessel could come in  or go out of the port. Boats continue to load, incoming ships were at anchor waiting outside the port for two and half hours. Then we were able to sail. At least the trip was enjoyable and the beautiful sunset at about halfway made me forget the delay.

Το πλοίο ήταν ν' αναχωρήσει στις τρείς το απόγευμα. Εγώ μπήκα περίπου στις δύο, άραξα σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι, άνοιξα το βιβλίο μου, παρήγειλα τον καφέ μου και άρχισα να τον απολαμβάνω. Αλλά δεν μ' άφισαν να τον χαρώ . Οι ιδιοκτήτες των μηχανότρατων ακόμη δεν τάχουνε βρεί με την κυβέρνηση σχετικά με το πώς και πού πρέπει να ψαρεύουνε, και θεώρησαν καλό να κλείσουν την είσοδο του λιμανιού στις δύο και τέταρτο περίπου. Είχαν μάθει πως ερχόντουσαν δυό κρουαζιερόπλοια με τουρίστες ν' αφίσουν κανένα ευρώ και τελικά τους έστειλαν αλλού που έχουνε πιο πολλή ανάγκη. Το γυφτιλίκι μας και η κακομοιριά μας σε όλο της το μεγαλείο. Τελικά, ύστερα από δυόμισι ώρες καθυστέρηση μας επέτρεψαν να φύγομε, όταν είμασταν έτοιμοι να ορκιστούμε πως δεν θα ξαναφάμε ψάρι. Ευτυχώς το ταξίδι ήταν ευχάριστο, παρήγγειλα άλλον καφέ και απόλαυσα ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα μεσοπέλαγα.