And I remembered that part from Homer's Odyssey, which we were taught at school. Ulysses, during his ten year adventurous return trip to Ithaca, visited the land of the Lotus Eaters. He and his crew landed on an unknown place. He send his men to bring water back to the ships, but they failed to come back. Then he searched for them inland, and he found them in a state of amnesia. They had forgotten who they were and why they were sent there. They had tasted those sweet fruit which the locals had offered them, and Ulysses had to use force to bring them back to the ships. They say that whoever tasted it, would forget everything and never want to leave that place again.
That myth, also made me think that i would like the idea of forgetting, even for a short period of time, how we have made our world today. It would be nice to forget and not see what is happening and how things are in our cruel world. It would be a welcomed short change.
Και θυμήθηκα τις περιπέτειες του Οδυσσέα, όπως τις μαθαίναμε κάποτε στο σχολειό, στην Οδύσεια του Ομήρου. Κάποια στιγμή, στην δεκάχρονη περιπέτειά του μέχρι να επιστρέψει στην Ιθάκη και την Πηνελόπη του, άραξε με τα πλοία του στην χώρα των Λωτοφάγων. Και έστειλε μερικούς ναύτες να βρούνε νερό και να φέρουν στα πλοία. Αλλά αυτοί δεν επέστρεψα. Και άρχισε να τους ψάχνει ο Οδυσσέας, και όταν τους βρήκε, είχαν πάθει αμνησία. Δεν ήξεραν ούτε ποιοί ήταν ούτε θυμόντουσαν για ποιό σκοπό τους είχαν στείλει εκεί. Οι ντόπιοι τους είχαν προσφέρει να φάνε αυτά τα νόστιμα φρούτα που σ' έκαναν να ξεχάσεις τα πάντα. (Τα αντίστοιχα σκευάσματα σημερα τα λέμε "ουσίες"). Ο Οδυσσέας τελικά αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει βία για να τους μαζέψει πίσω σγτα πλοία και απαγόρευσε στους υπόλοιπους να δοκιμάσουν αυτούς τους καρπούς.
Όλα αυτά όμως μ΄έκαναν να σκεφτώ μήπως δεν θάταν άσχημο να δοκιμάζαμε κι εμείς αυτό το φρούτο της λησμονιάς. Να ξεχάσουμε, έστω και για λίγο τη ζοφερή πραγματικότητα όπως την ζούμε σήμερα. Να μην βλέπουμε, να μην ακούμε και να μην καταλαβαίνουμε τίποτα...
Μια σκέψη έκανα.
