I have a dream. Ονειρεύομαι.

I have a dream. I dream of a better free world. I dream of a world in peace. I dream of a world where human greed does not exist. Where there is no hunger. Where children are not dying because of lack of food or medicines. Where people are not killed in wars. Where there is justice. Where people are all equal as they are the moment they are born. Where nature is not violated and exploited for the profit of the few.

I have a dream where i am free to go where i like. 

I have a dream where i can choose the people i want to be with. Where people are having the same dreams I have.

Then I wake up. And i face the reality. I face the cruel reality. I face the hate I face what the world is like.

A few hours ago, during demonstrations in Athens , rioters set a bank on fire. Three bank employees died during the fire. One of the two dead women was pregnant. She went to work in the morning and she did not come back home. Just like the other two. Who needed to go to work.
http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/8661385.stm

It was just a dream.

Ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι ένα καλύτερο κόσμο. Ονειρεύομαι έναν κόσμο ειρηνικό. Ένα κόσμο που δεν υπάρχει εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ονειρεύομαι ένα κόσμο ελεύθερο. Ένα κόσμο που τα παδιά δεν πεθαίνουν από την  πείνα και την  έλλειψη φαρμάκων. ΄Ενα κόσμο χωρίς την απληστία που γεννά πολέμους. ΄Ενα κόσμο δίκαιο με ισότητα για όλους. Ένα κόσμο όπου η φύση δεν βιάζεται και καταστρέφεται για το κέρδος. 

Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου είμαι ελεύθερος να ζω, να κινούμαι όπως θέλω. 

Ονειρεύομαι πώς μπορώ να διαλέξω αυτούς που θα είμαστε μαζύ, αυτούς που θα μοιράζονται τα ίδια όνειρα με μένα.

Και τελειώνει το όνειρο. και ξυπνώ πάλι μεσα στον γεμάτο με μίσος κόσμο. Μέσα στην ίδια φρικτή πραγματικότητα. 

Και μαθαίνω πως πρίν απο λίγο, τρεις άνθρωποι, που δούλευαν κάπου. Που έφυγαν για την δουλειά τους από το σπίτι το πρωί δεν θα γυρίσουν ξανά στο σπίτι τους. Στους δικούς τους. Η μια γυναίκα που πέθανε ήταν σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Δεν εφταιγαν σε τίποτα. Ήταν νέοι άνθρωποι σαν τα παιδιά μας. Και δεν είχαν την πολυτέλεια και την άνεση να μην πάνε στην δουλειά τους.

Ηταν μόνο ένα όνειρο.