A smile. Ένα Χαμόγελο.

We did not have a lot of things. Maybe some of us had a few more than others. Those who had a little more, had not stolen it. They had worked for it. One way or another. But most of us could walk proudly with our head up, not ashamed of anything. And we all were wearing a smile on our faces. No matter the difficulties we were smiling all the time. Now, we are being told that we cant have that any more. We are being told that we must pay for what we had, we must pay for what others have stolen or for the mismanagement of others. Now people cannot live anymore in dignity. They cannot walk with their heads up any more. We can not have that smile on our faces any more. The smile is now disappearing from our faces. But we cannot afford, we cannot allow it to disappear from the faces of our children.

Δεν είχαμε πολλά πράγματα. Μερικοί μπορεί να είχαν λίγα περισσότερα από τους άλλους. Και όσοι είχαν περισσότερα, δεν τάκλεψαν. Τα έκαναν με κόπο και ιδρώτα. Όλοι μας μπορούσαμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Να περπατάμε στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά. Και πάντα μ' ένα χαμόγελο στα χείλη.
Τώρα μας λένε πως δεν μπορούμε νά έχουμε ότι είχαμε αποκτήσει. Μας λένε πως πρέπει να πληρώσουμε για τα λάθη και τις ατασθαλίες άλλων. Για τα τόσα χρόνια κακοδιοίκησης και ρεμούλας.
Μας λένε πως δεν μπορούμε πια να ζούμε με αξιοπρέπεια. Πως δεν μπορούμε να περπατούμε πια με το κεφάλι ψηλά. Πως δεν μπορούμε νάχουμε πια το χαμόγελο στο πρόσωπό μας. Και το χαμόγελο άρχισε να εξαφανίζεται. Από τα πρόσωπα όλων μας. Μα πρέπει να ξέρουν πως δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να εξαφανιστεί το χαμόγελο αυτό από τα χείλη των παιδιών μας.