The spring of Tzitzifes Village. Η βρύση του Τζιτζιφέ.

The village Tzitzifes, is divided in two neighborhoods, by a small valley running roughly from southwest and  mountains, to northeast towards the sea. In the small valley there is small natural spring, which, until recent years, was giving its crystal clear water, all year round to the village. It was a source of life for the village, the people and the animals. And it was a meeting place for the people of the village at older times, when every family had to visit the spring, sometimes several times a day, to get water for the needs of the household. Also, most domesticated animals of the village, like donkeys, cows, sheep and goats, had to be brought to the at least twice a day in summer, to be water. As children, we used to gather there every day in summer, during the warm hours of the day, to play with the water, and maybe find some kind of fruit at the surrounding trees and garden to steel. Sometimes, absorbed in our playing, we forgot to come back home, and mothers used to appear at the higher points of the valley calling us to come back home for some errand, and most of the times waiting for us with a stick in hand. Now the place is not so important for the life of the village as it used to be, but it still is an interesting and cool place to be in the evening, as there is a taverna with great local food, opening in summer.
Το χωριό Τζιτζιφες, χωρίζεται σε δυό γειτονιές από μια μικρή κοιλάδα που ξεκινώντας από τα νοτιοδυτικά, τις Μαδάρες, προχωρεί προς τα βορειοανατολικά, και συνεχίζει μέχρι την θάλασσα στην παραλία της Γιωργιούπολης. Ανάμεσα στις δυό γειτονιές, υπάρχει μια μικρή πηγή, η οποία μέχρι σχετικά πρόσφατα, πριν φτιαχτούν τα υδραγωγεία, ήταν η μοναδική πηγή ζωής για το χωριό, τους ανθρώπους και τα διάφορα οικόσιτα ζώα. Και ήταν ένας τόπος συνάντησης, για τους συγχωριανούς, επειδή ήταν υποχρεωμένοι, αρκετές φορές κάθε μέρα, να περάσουν από την βρύση να κουβάλήσουν νερό για τις ανάγκες του νοικοκυριού. Για τις γυναίκες ήταν σημείο συνάντησης, ανταλλαγής νέων και κουτσομπολιού. Και για μας, όταν ήμασταν παιδιά, ήταν ο παράδεισος τις ζεστές ώρες της ημέρας, ολόκληρο το καλοκαίρι που το σχολειό ήταν κλειστό, και μαζευόμασταν εκεί για παιγνίδι ή να ψάξωμε στα γύρω περιβόλια να βουτήξωμε κανένα φρούτο ή καρπούζι. Έστω κανένα αγγούρι η ντομάτα. Ξεχνιώμασταν εκεί και πολλές φορές οι μανάδες μας προβαιναν στην κορυφή της κοιλάδας και μας φώναζαν, πολλές φορές κρατώντας ένα ραβδί στο χέρι. Μπορεί η βρύση να μήν έχει πιά τόσο ζωτική σημασία για το χωριό, αλλά δεν παύει νάναι ένα όμορφο δροσερό μέρος τα καλοκαίρια, τα βράδυα ανοίγει ένα ταβερνάκι εκεί με ωραίο φαγητό, αλλά να θυμάστε αν περάσετε καμμιά φορά, πως όση ζέστη και να κάνει, εκεί χρειάζεται ζακέτα το βράδυ.

On the sign in the stone above, it says that the spring was renovated by the expenses of the inhabitants in 1871. As you can see, the pattern carved on the stones, is definitely influenced by turkish designs.

Now, look at these older photographs taken there. They were taken by an Austrian journalist in 1897. They were in Vienna Archives, and show a gathering of Christian Cretans, during a revolution against the Turks.
Δέστε τις παρακάτω φωτογραφίες τραβηγμένες από έναν Αυστριακό δημοσιογράφο και δείχνουν μια συνάντηση κρητικών οπλαρχηγών που έγινε στο χωριό, κατά την επανάσταση εναντίων των Τούρκων το 1897. Από τα αρχεία της Βιένης.

One more old photograph, showing the school kids in 1915. You can see the spring in the background. And my father must be somewhere in there but i m not sure who exactly is, though i can guess.
Και μια σχολική φωτογραφία του 1915. Η βρύση φαίνεται λίγο πίσω από τους μαθητές, Πρέπει νάναι και ο πατέρας μου στην φωτογραφία, αλλά δεν είμαι σίγουρος 100% ποιός είναι. Αλλά υποψιάζομαι.

The remains of another old building, not in good condition, next to the spring. It used to be a coffee shop till approximately the first decades of last century. It belong to my grandfather. Now it belongs to a cousin of mine.
Μερικές φωτογραφίες από ένα παλιό κτίσμα δίπλα στην βρύση. Λειτουργούσε σαν καφφενείο μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Ανήκε στον παππού μου και τώρα σ' ένα ξάδερφό μου.