What does not kill me, makes me stronger. Ότι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό.

It is true that this economic crisis has hit all of us really hard. Especially people living in larger cities. Those who were relying on their pensions and salaries to survive, are now seeing what income they had to shrink, diminish and finally disappear. Many families have three or four members unemployed, what plans they have made for their future are becoming utopias. In big cities, the situation resembles that of Greece, as it was trying to recover from the damages and ruins that World War II and the following civil war had left, between the years 1945-1950. But the people had the power to survive that devastation -with the help of its allies I must admit- and some reconstruction and economic growth followed those years. Life became better and easier for all the years that followed until recently. Because the people were seeing they might have future and they were fighting for better days to come for their children.
This is not happening now. The people do not see any light, no matter how distant it can be, to be coming their ways. All they hear every day, all day, is that the worse has yet to come. And, instead of hope, you can only see the despair in their eyes. The unemployment rate among younger people is reaching new record levels every day. And they are fleeing the country, in search of work and a better life abroad. And older people, who have lost their jobs and have no hope of finding new ones, are trying to find ways to survive.
Many, who still have ties to the smaller villages, away from the cities they were living, started returning there. If they have a small piece of land they can work on it, started planting and working on the land again to produce what the earth can offer.
I had the chance to visit such a small vegetable garden of a friend recently. With hard work, the garden is prospering. Αnd the mother earth is offering plenty. What can not be consumed fresh, it can be kept in the freezers or be pickled for winter. For the worse days to come.

Είναι αλήθεια πως αυτή η οικονομική κρίση μας έχει χτυπήσει όλους σκληρά. Ιδιαίτερα εκείνους που ζουν στις μεγαλύτερες πόλεις. Όλους αυτούς που δεν είχαν άλλα έσοδα παρά τον μισθό από την εργασία ή τις όποιες συντάξεις τους. Και τώρα βλέπουν τα εισοδήματά των να συρικνώνονται και να εξαφανίζονται. Πολλές οικογένειες έχουν τώρα τρία ή τέσσερα μέλη στην ανεργία, και τα όποια όνειρα ή σχέδια έκαναν για το μέλλον έχουν γίνει πλέον ουτοπίες. Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα μοιάζει τώρα μ' εκείνη της εποχής που η χώρα προσπαθούσε να ορθοποδήσει και να συνέλθει από τις καταστροφές και τα ερείπια που αφησαν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Εμφύλιος που ακολούθησε. Εκείνη την εποχή όμως ο κόσμος είχε την θέληση και την δύναμη να παλέψει και να δουλέψει, να συνέλθει από την καταστροφή, και τα κατάφερε -και με την βοήθεια που είχε από συμμάχους και φίλους. Και είδαμε μια καλυτέρευση στην ζωή και το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων στα χρόνια που ακολούθησαν. Γιατί και οι άνθρωποι είχαν την δύναμη να παλέψουν, γιατί υπήρχε ελπίδα και προσμονή. Γιατί οι άνθρωποι έβλεπαν πως μπορούσαν να ελπίζουν σε καλύτερες μέρες, τουλάχιστον για τα παιδιά τους.Μέχρι πρόσφατα.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο τώρα. Οι άνθρωποι δεν βλέπουν κανένα φως, όσο μακρινό και αν είναι, να έρχεται προς το μέρος τους. Το μόνο που ακούν κάθε μέρα, όλη μέρα είναι πως τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη. Πως ακόμη δεν έχουμε πιάσει τον πάτο. Άν υπάρχει κι αυτός. Και αντί για την ελπίδα, βλέπει κανείς την απελπισία στα μάτια τους. Η ανεργία, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους που υποτίθεται είναι το μέλλον του τόπου, καθημερινά καταρρίπτει νέα ρεκόρ. Και προσπαθούν οι νέοι άνθρωποι, επιστήμονες και μη, να φύγουν από την χώρα σε αναζήτηση δουλειάς και καλύτερης ζωής στο εξωτερικό. Και οι μεγαλύτεροι, που έχασαν τις δουλειές τους και δεν έχουν πια ελπίδα να βρουν εργασία ξανά, ψάχνουν να βρουν τρόπους να επιβιώσουν. Πολλοί, που έχουν ακόμη δεσμούς με τους τόπους καταγωγής τους, την επαρχία και τα χωριά τους, αρχίζουν να εγκαταλείπουν τις πόλεις και να επιστρέφουν στις ρίζες τους. Και αν έχουν και κανένα μικρό κομάτι γης ακόμη που να μπορεί να καλλιεργηθεί ακόμη καλύτερα. Αρχίζουν να δουλεύουν ξανά σ' αυτό με την ελπίδα να πάρουν ότι η μάννα γή μπορεί να τους προσφέρει.
Είχα πρόσφατα την ευκαιρία να επισκεφτώ τον κήπο ενός φίλου, που με σκληρή δουλειά είναι αλήθεια, καταφέρνει να παράγει όλα τα απαραίτητα λαχανικά που χρειάζεται η οικογένειά του και οι οικογένειες των παιδιών του. Η παραγωγή ήταν πλούσια. Και ότι δεν καταναλωνότανε άμεσα και μπορούσε να συντηρηθεί, πήγαινε στα ψυγεία για τις σκληρές χειμωνιάτικες μέρες που θα έρθουν.