A drive around Pireaus. Μια βόλτα στον Πειραιά.

A month ago I had a visitor for a few days. A relative and friend who asked me to take him for a drive around the neighborhoods of Piraeus, Greece. He wanted to see places which are mentioned at old popular Greek songs. So we set off one afternoon. One of those places mentioned in a song (you can listen to it at the end of this post) is the neighborhood and the church of St. Nile. The church is being shown above. Then you can see the statue of the lion, guarding the entrance of the port, and another church of Madonna.

Εγώ δεν ήξερα πως υπήρχε η εκκλησία του Αγίου Νείλου στον Πειραιά, κάπου εκεί στην Καλλίπολη κοντά στο Χατζηκυριάκειο. Αλλά είχα μουσαφίρη τον συγγενή και φίλο που τραγουδάει και παίζει και κιθάρα και έχει τρέλλα με τα παλιά ελληνικά τραγούδια και μ' έτρωγε να πάμε να την βρούμε. Ξεκινήσαμε λοιπόν ένα απόγευμα και πιάσαμε την παραλιακή, πρίν την Καστέλλα, περάσαμε Τουρκολίμανο και Πασαλιμάνι, την Πειραική, και ανεβήκαμε στην Καλλίπολη. Εκεί βρήκαμε τον Άγιο Νείλο, μια πανέμορφη εκκλησία κοντά στο Χατζηκυριάκειο. Την βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία. Είδαμε και το λιοντάρι του πειραιά που φυλάει την είσοδο του λιμανιού, και την εκκλησία της Παναγίας απέναντι. Στην συνέχεια είπαμε να ψάξουμε να βρούμε άλλα ακουστά μέρη του Πειραιά. Πάντα παίρνοντας την παραλιακή γύρω από το λιμάνι, περάσαμε από την Τρούμπα, που όπως είναι σήμερα δεν ενδείκνυται ούτε να διαννοηθείς να σταματήσεις, και φτάσαμε στην περιοχή του Αγίου Διονυσίου. Την περιοχή λίγο την θυμόμουν από πολύ παλια, γιατί όταν πρωτόρθα στην Αθήνα από την Κρήτη, η πρώτη δουλειά που κατάφερα να βρώ ήταν εκεί, στον ΟΛΠ, στην είσοδο του λιμανιού απέναντι στον Άγιο Διονύσιο. Εκεί δίπλα, πίσω από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, ήταν η περιοχή των "Βούρλων". Η περιοχή των χειρότερων οίκων ανοχής που υπήρξαν ποτέ. Από το 1880 περίπου ως το 1935. Μετά εκεί έγιναν εκεί οι φυλακές των Βούρλων επι δικτατορίας Μεταξά, και κράτησαν ως το 1955 που έγινε απο εκεί η μεγάλη απόδραση των πολιτικών κρατουμένων.
Καταργήθηκαν στην συνέχεια και κατεδαφίστηκαν. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα πια να θυμίζει εκείνα τα χρόνια. Ακόμη και όσοι μένουν εκεί γύρω σήμερα, δεν θυμούνται τίποτα. Μόνο αν πετύχεις κανένα ηλικιωμένο που να ζούσε εκεί από παλιά μπορεί να θυμάται κάτι.
Να θυμηθούμε ομως λίγο εμείς τις γειτονιές του Πειραιά, όμορφες ή άσχημες, με το τραγουδάκι του Μπαγιαντέρα, στο τέλος της ανάρτησης.